Help, ik word zo moe van mezelf!
Foto: Getty Images Ik ben journalist, 37 jaar, heb twee dochters van vijf en zeven en ben getrouwd met een man die zijn werk als hobby ziet en daardoor weinig thuis is. Ik woon in een flink huis dat voor een deel is verbouwd en voor het andere deel nog niet, ik werk drie tot vier dagen per week, sport zo nu en dan en onderhoud trouw alle contacten met mijn vriendinnen. Ik leef een tamelijk gelukkig leven. Je zou kunnen zeggen dat het eigenlijk niet beter kan.
Mis. Dacht ik vroeger nog: hoe ouder, hoe rustiger, lijkt het bij mij precies andersom te gaan. Hoe ouder ik word, hoe meer ik nog wil en hoe meer haast ik heb. Dat zorgt voor periodes waarin ik mezelf hysterisch door mijn leven zie rennen. Van werk naar huis, naar school, naar sportclubs, naar vrienden, naar huis en weer terug naar werk. Alles is belangrijk en leuk, en 'nee' zeggen niet mijn sterkste punt.
Regelmatig lig ik 's avonds in bed te tobben hoe ik mijn drukte zo goed mogelijk kan combineren met mezelf, en vraag ik mezelf hardop af wanneer er in dit tempo eens verandering komt. Zou het de leeftijd zijn? Altijd onrust in mijn lijf? Onrust over werk, over de invulling van mijn leven, over: is dit het nou? En: is deze man het nou? En over: wat kan ik nog meer dan dit? En: ik zal ze eens wat laten zien. Moe word ik ervan. Moe van mezelf en de dagelijkse ratrace. Moe van de pieken en dalen, van strijdlust naar 'uit het lood', van prestatiegericht tot 'nergens meer zin in'. Moe van de ene week volkomen in control en de andere week huilend onder de dekens. Zou het stabieler kunnen? En misschien ook wat rustiger?
Lijstjes, lijstjes en nog eens lijstjes
Tijdens mijn zoektocht naar rust in m'n chaotisch leven, vliegen de zelfhulpboeken over zingeving, verdieping en wijsheid me om de oren. Er zijn tijdschriften die hun bestaansrecht ontlenen aan mijn hulpvraag om mijn leven zo goed mogelijk en in balans te leven. Het regent adviezen en ik lees lange epistels, waarin ik word begeleid om de kracht van mijn eigen denken te ontdekken. Ook krijg ik eindeloze hoeveelheden tips en lijstjes van hoe de balans tussen werk en privé te houden, tot hoe om te gaan met onverwerkte emoties uit mijn jeugd. Ik scheur me suf op de Scheurkalender van de Rust, waarop elke dag een spreuk te lezen is die me meer kalmte zou moeten brengen. Ik kan naar lekker-in-je-vel-cursussen en workshops Stevig Leven, maar ook naar yoga, meditatieles, of een ontslakweekend.
En als ik dan nog geen balans heb gevonden, kan ik lijstjes invullen. Loslaat-lijstjes met let-it-go-tips, dromenlijstjes waarop ik kan schrijven wat ik altijd al had willen doen, lijstjes over hoe ik het beste mijn collega's kan pareren, mijn man nou eens de waarheid durf te zeggen en mijn baas om zeep kan helpen. Alles voor een bewuster leven. Ook wordt me aangeraden slow-seks te hebben dat me vertraagd naar een hoogtepunt helpt – wil ik dat wel? – en is er tantra waar ik kan voelen dat ik leef en met wie ook alweer.
Er bestaan stappenplannen voor mijn hoofd, mijn hart en mijn handen, thuisworkshops waarin ik kan ontdekken wat ook alweer echte rijkdom is en als ik de wetten van het spiritueel scheiden volg, verloopt mijn echtscheiding volkomen harmonieus. En mocht blijken dat mijn onrust ligt in mijn vroege jeugd, dan kan ik altijd nog naar festivals waarin ik leer hoe van het leven een kunst te maken met zweethutten, dansworkshops, massagedagen en optreedfeesten. Ik word al moe als ik eraan denk: rust vinden valt nog niet mee.
Rede, regelmaat en... rust
Is het leven in 2009 nou gewoon een leven van volle kracht vooruit of moet ik mij overgeven aan bovenstaande opdrachten, op zoek naar meer ontspanning? Heel veilig en vertrouwd heb ik yoga geprobeerd. Het begon leuk. Met nog tien anderen in een zaaltje, niet te groot, zonder spiegels waarop uit een draagbare stereoset op een plankje aan de muur een onbestemde zoemtoon klonk. Het leek iets didgeridoo-achtigs. Ik mocht het strand en de zee erbij fantaseren, zei de instructeur. Lettend op mijn ademhaling moest ik mijn gedachten binnen laten komen en weer weg laten glijden.
Het lukte me niet. Ik hoorde de zee niet, alleen dat monotone gebrom uit de speakers. Ik voelde het zand niet, alleen het harde matje onder me. Ik maakte boodschappenlijstjes in mijn hoofd en bakte niet veel van de oefeningen die de instructeur me voordeed. "Je bent zo prestatiegericht," zei hij. "Je hoeft het niet goed te doen. Het gaat om de oefening; bij yoga is alles goed." Dat laatste is toch niet zo mijn stijl. Ik ben een kind van mijn ouders: nuchter, hard werkend en praktisch ingesteld. Ik hou van orde, structuur en regelmaat en doe de meeste dingen met grote nauwkeurigheid. Liever niet dan half en als ik iets doe, dan ook helemaal. Ik ben duidelijk, altijd voor rede vatbaar, drink liever sterke koffie dan thee en hou van beide benen op de grond. Ik ben een Steenbok: aardser kan haast niet. Ben alleen wat onrustig van aard en daar moet ik soms wat mee.
Sinds kort heb ik een hond. Een blonde labrador. Labradors hebben veel beweging nodig, las ik voor aanschaf in de gebruiksaanwijzing. Drie keer per dag een kwartiertje uitlaten is niet genoeg. Dat is mooi, dacht ik en besloot over te gaan tot de koop. Na een boel werk – een puppy wordt niet vanzelf een leuke, zindelijke hond die goed luistert en vrolijk door het leven banjert – heb ik het ultieme geluk gevonden en ben ik meer in balans dan ooit. Hoe dat komt? Elke ochtend loop ik anderhalf uur langs de zee of door het bos of in het park. Gooi ik een balletje waar hij achteraan rent, kijk ik naar de lucht, de zee of de bomen en hoor ik de vogels fluiten. En elke ochtend prijs ik mezelf gelukkig met de komst van mijn hondje, want rustiger dan dit word ik nooit meer. Daar kan geen dansworkshop of zweethut tegenop.
WAT MOET, DAT MOET
Jeffrey Wijnberg is psycholoog en helpt succesvol mensen van hun volle hoofd af. Hij vindt het absurd dat tegenwoordig alles maar in balans moet zijn. In zijn ogen neigt deze wereld naar chaos en krijgen wij daar als individu nooit grip op. Ophouden met zoeken dus? "Het zoeken naar balans is een trend en het hoort bij deze tijd. De maatschappij is sneller en drukker geworden, de wereld is veranderd en er komen veel meer prikkels op ons af. Daarom is de behoefte aan rust en balans ook groter dan vroeger." Hoe vind je rust zonder dwangmatige lijstjes over hoe te ontspannen?
"Tegenwoordig moet alles in balans zijn. Maar als je alles moet opvolgen om dat rustpunt te bereiken, heb je er zo weer veel plichten bij. Er zal altijd tweestrijd zijn tussen wat moet en wat je zelf wilt." Maar van die strijd willen we juist af... "Tegen iedereen die twijfelt en zich afvraagt: wat wil ik nou zelf? zeg ik: 'Bedenk dat wat je doet, is wat je zelf wilt.'" Is er nou niet één goeie tip te geven voor drukke hoofden? "Accepteer dat je juist in deze moderne samenleving wordt heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Blijf rechtop fietsen en zorg dat je evenveel geld binnenhaalt als dat eruit gaat. Meer balans zit er niet in."
Geen behoefte aan balans? Lees dan Het neurotisch handboek. Goede manieren om je slecht te voelen en anderen te irriteren door Jeffrey Wijnberg (ISBN 9789055946167).
Help, ik word zo moe van mezelf! - vrouw.telegraaf.nl [Psyche & Relatie]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten