Tijdje geleden dat er weer es een iets licht spiritueels uit mijn vingers kwam. Al dagen loop ik rond met een blog die er maar niet uit wil komen. Titel had/heb ik al, zie hierboven. Nu de rest nog.. eens kijken of het er als vanzelf uitkomt.
Wat mij steeds meer en meer opvalt is dat veel mensen niet echt durven te leven. Constant op hun hoede zijn. Bij alles nadenken over hoe het overkomt op anderen, wat zij er wel niet van zullen denken.
Terwijl kinderen er juist lak aan hebben. Gewoon doen waar ze zin in hebben. Huppelen, fluiten, zingen, dansen, whatever.
Jezus zei het ook al dik 2000 jaar geleden, als je het "hemels paradijs" wil betreden zul je weer als een kind moeten worden. Vrij van vooroordelen, vrij van beperkende gedachten, ontsnappen uit een manier van in het leven staan die wel lekker veilig voelt, maar waarin je eigenlijk op pauze staat.
Het leven is constant aan het veranderen. Ieder moment van de dag sterft er een bloem, een dier, een mens en komen er weer talloze nieuwe vormen van leven bij. Waarom zou jij je uit die cyclus terugtrekken en denken dat je alles bij het oude kan houden?
Verandering is goed. Vasthouden aan oude patronen niet. Dus kom uit je comfort zone en durf het aan het leven (en dus liefde) door je heen te laten stromen.
Zijn mensen die zo in het leven staan niet vaak diegene waar we het hardst om moeten lachen of die we het meest aantrekkelijk vinden? Iemand die helemaal zich zelf is, wordt al gauw bestempeld als sexy. Waarom zijn we zo graag bij dat soort mensen? Omdat iets in ons die manier van zorgeloos leven herkent.
Ga maar na wat er gebeurt als je bij vrienden of geliefden bent. Wat maakt het dat je er zo graag bent? Omdat je helemaal je zelf kan zijn. Op dat moment komt ook alle leuks en liefs door je heen en voel je je heerlijk onbezorgd je zelf. Hoe mooi zou het zijn om zo de hele tijd te leven!
Komen we toch weer tot de conclusie dat alles een innerlijk proces is. Ik hou van jou is eigenlijk simpelweg een vertaling van ik sta in contact met mijn echte zelf als ik bij jou ben. Idem met negatieve ervaringen als haat, irritatie etc. Je denkt wel dat het door iets of iemand buiten jou komt, maar het speelt zich af in jou.
Uiteindelijk is liefde het herkennen van je echte zelf (dat wat zich niet in je hoofd afspeelt) in een ander. Kortom de realisatie dat we allemaal 1 zijn, hoe verschillend we ons ook uitdrukken. Prachtig toch?
PK
Meer op http://bit.ly/x6J9E
PS: Nogmaals, ik schrijf dit soort dingen niet alleen voor jou maar ook voor mezelf. Ook ik sta constant bloot aan de verleidingen van de wereld die vaak het tegendeel beweren (wees bang, verzeker je voor alles, hou vast dat geld) en heb een denkmachine in mijn hoofd die de meest rare kronkels op me afvuurt. Je bent niet wat je denkt, je bent veel meer dan dat!
Patrick wil deze blog met je delen,
klik hier om het te bekijken!
Verstuurd via Hyves.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten