De domheid van Erik van Muiswinkel
maandag 11 augustus 2008 08:28
Dit zijn zonder een spoor van twijfel de beste Olympische Spelen die ik ooit heb meegemaakt! Prachtige stadions, half miljoen vrijwilligers op de been, vlekkeloze organisatie, op verzoek is de Chinees gestopt met rochelen, iedereen giechelt (de vrouwen) dan wel glimlacht (de mannen), waarom zeuren dan toch zoveel Westerse media, zo werd onlangs op de Chinese staatstelevisie gemopperd.
Ze hebben wel een punt. In de maanden en weken voorafgaand aan het evenement is er veel kritiek op de keuze voor Peking geuit. Nederland had zelfs een heuse actie, onder leiding van kleinkunstenaar Erik van Muiswinkel, die wilde dat sporters zouden thuisblijven om middels een protest de situatie in China te verbeteren.
Dat was, vond ik toen al, dom. Naarmate ik hier langer ben, vind ik het steeds dommer worden.
Afsluiten
Het gaat in China de goede kant op en door hier te zijn, stimuleer je de Chinezen om op de ingeslagen weg door te gaan.
Dit volk heeft, zie de geschiedenis, de neiging om zich af en toe (soms zelfs wel een paar eeuwen) geheel van de wereld af te sluiten en dat lijkt me geen goede zaak. Voor China niet en voor de rest van de wereld niet.
Laten we de punten van kritiek eens doorlopen.
Lucht
In de eerste plaats de luchtvervuiling. Zelfs ik kwam hier naar toe met de verwachting dat mijn ogen zouden prikken en ik een woestenij zou aantreffen. Zelfs ik, want ik ben veel minder gevoelig voor de propaganda van de Westerse milieubeweging dan de meeste andere Nederlanders.
Maar ja, ik had me natuurlijk moeten realiseren dat mijn ogen in de jaren zestig ook niet prikten en dat er toen in Nederland ook gewoon bomen stonden. Er is hier in Peking twee tot vier keer zoveel luchtvervuiling als in onze contreien, maar de rest van China heeft minstens drie keer zoveel luchtvervuiling als de hoofdstad.
Peking heeft draconische maatregelen getroffen en daardoor is het momenteel zonder twijfel de schoonste stad van China.
Rechten van de mens
Dan de mensenrechten. Het meest basale mensenrecht is brood op de plank. De gemiddelde Chinees heeft ongelooflijk veel meer te eten dan in de tijd van Mao.
Natuurlijk, ik ben blij dat ik geen staatsburger van dit land ben. Het is absurd dat een paar oude mannen van de communistische partij hier de lakens uitdelen.
Het is absurd dat wanneer je tot een onschuldige groep zoals de Falungong behoort, die een vreemde variant van lichaamsbeweging aanhangt en een raar geloof heeft, je hier in een heropvoedingskamp kunt belanden.
Het is absurd dat wanneer ik (wat me tien seconden geleden gebeurde) Falungong met drie verschillende spellingen intik op google.nl - op mijn eigen laptop, in mijn eigen hotelkamer - dat die poging door een anonieme censor wordt geaborteerd en er is nog veel meer absurds in dit land. Kortom, ik wens alle Chinezen toe dat ze de zelfde vrijheden krijgen als wij.
Vooruitgang
Maar het is toch onmiskenbaar dat zelfs datgene dat wij heel selectief als mensenrechten definiëren, hier in de afgelopen decennia is vooruitgegaan?
Tijdens de Culturele Revolutie kon je al in een kamp belanden wanneer je een bril droeg en er dus iets te intellectueel uitzag.
Tenslotte de strenge beveiligingen. Ja, het is een militaire dictatuur. Bij de entree van de Verboden Stad zag ik tientallen vrachtwagens vol militairen.
Regelmatig zie ik in het groen geklede militairen in ganzenpas door het Olympisch dorp gaan. Ook als ik mijn eigen hotel in wil, word ik elke keer weer gecontroleerd op de aanwezigheid van metalen voorwerpen. Maar er wordt vriendelijk bij gelachen en sorry gezegd. Dat scheelt.
Uniformen
Het barst hier van de veiligheidsemployees, agenten en militairen maar hun vriendelijkheid en beleefdheid maken verschil. Wanneer ik in de voormalige Sovjet Unie of in het huidige Afrika met militairen en politie te maken had, keken ze me niet eens aan. Daar was ik banger voor uniformen.
Ik heb hier de afgelopen dagen al diverse malen een agent of soldaat om hulp gevraagd en dan wezen ze elke keer weer op mijn kaart vol onleesbare tekens waar ik me op dat moment bevond. Ze vonden me een beetje dom (geen Chinees spreken en niet weten waar je bent) maar ze waren dienstbaar.
Bovendien, al die uniformen en veiligheidsmaatregelen geven me wel een veilig gevoel, net zo als een strenge controle bij een goede luchtvaartmaatschappij.
Terroristen
De Olympische Spelen vormen nou eenmaal een ideale plek voor terroristen om de aandacht op je te vestigen.
Voor Bin Laden bijvoorbeeld, waar we al een hele tijd niks meer van hebben gehoord, ja af en toe zo'n videoboodschap maar geen echte boem, zou een aanslag tijdens de Spelen goed uitkomen.
Ik schort mijn definitieve oordeel nog even op, want per slot van rekening ben ik hier nog geen week en ook zijn het mijn eerste Olympische Spelen, maar tot nu toe heb ik weinig te klagen. Chapeau China.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten