Van de Ven: Gregorius
De manier waarop cartoonist Gregorius Nekschot vorige week van zijn bed werd gelicht, is buiten proporties. Het lijkt alsof die hele vrijheid van meningsuiting een steeds groter monster wordt waar we ons geen raad meer mee weten. Dat hebben we dan mooi verkloot met z'n allen.
De beleidsmakers omdat ze zo panisch reageren wanneer iemand zich weer eens beledigd voelt, maar ook mensen als Gregorius zelf. Ik las dat het doel van de tekenaar is om 'te shockeren en onderuit te halen'. Ik ben van mening dat 'shockeren en onderuit halen' een middel zou moeten zijn en niet een einddoel.
Je hebt een bepaalde boodschap en om die over het voetlicht te krijgen moet je zo nu en dan een vorm gebruiken die een beetje schuurt. Maar Nekschot hult zich in anonieme nevelen en slingert vervolgens shockerende cartoons de wereld in waarvan het daadwerkelijke doel mij regelmatig ontgaat. Soms vrees ik dat het enkel en alleen is om de andere anoniemen in de spelonken van het internet een complimenteuze comment te ontlokken. In dat geval vind ik het een tamelijk smakeloos doel dat de middelen niet heiligt.
De Belediging wordt zo langzamerhand tot het boegbeeld van de vrijheid van meningsuiting gemaakt en daar doen we onszelf op de lange duur geen plezier mee. Zoals een kind voor het eerst zijn eigen zakgeld krijgt en vervolgens alles in een keer uitgeeft, zo gaan sommigen op de loop met de vrijheid van meningsuiting.
De afgelopen week werd Gregorius opgeblazen tot bijna Nelson Mandela-achtige proporties en dat gaat me wat ver. Ik zie in hem niet de grote vrijheidsstrijder voor wie we op de barricades moeten. Gregorius is een stoute tekenaar die z'n gezicht niet wil laten zien omdat-ie donders goed weet dat ie zo nu en dan te ver gaat. En afgelopen week had hij de pech dat andere mensen ook wel eens te ver gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten